George Tobal Producties & Via Rudolphi Producties
VERKOOPINFORMATIE
Paradehit gaat naar de zaal! Rauwe, ontroerende en vlijmscherpe solo over opgroeien in het AZC, verloren dromen en de kracht van gezien worden.
WIE
Na haar opgroeien in een AZC studeerde Nazanin Taheri in 2013 af aan de acteursopleiding van Toneelschool Arnhem. In 2012 richtte zij haar eigen theatercollectief op: Moeremans&Sons. Ze was te zien in vele theater- en televisieproducties. Ook werkt zij sinds 2015 voor Stichting de Vrolijkheid en richtte ze Theatergroep In Nederland Dromen op, waarin ze met jongeren uit verschillende asielzoekerscentra theater maakt.
De voorstellingen van George Tobal Producties (TOBAL) ontstaan uit nieuwsgierigheid naar de wereld om ons heen. Met magisch realisme, muziek en humor zet TOBAL zich in voor een inclusief en toegankelijk theater: een plek waar iedereen zich welkom mag voelen, waar ruimte is voor herkenning én representatie. Via Rudolphi Producties werkt nauw samen met TOBAL en herkent zich in deze missie. Het theaterhuis werkt met een groep mid-career makers die verhalen naar het podium brengt die nog niet
(genoeg) verteld worden. De voorstellingen zijn herkenbaar, prikkelend, emanciperend, soms ongemakkelijk, quasi realistisch, met een beetje tragiek en veel humor.
WAT
Nazanin wilde maar één ding: meedoen aan De Surpriseshow. Elke dag oefende ze haar playback-kunsten voor de spiegel in AZC Kollum, waar ze vriendschap sloot met Maya Bradarić en in haar gezicht werd gespuugd na de moord op Marianne Vaatstra. Tussen Barbies die jarenlang in de verpakking bleven en het eindeloze wachten, wachtte de kleine Nazanin op een uitnodiging van Henny Huisman. Maar Henny reageerde nooit.
Nu, jaren later, gewapend met een acteursdiploma en een succesvolle carrière op tv en toneel, staat ze zelf op het podium – een stap dichter bij Henny. Want ze heeft nog een appeltje met hem te schillen. “Door jou heb ik mijn Barbies nooit uitgepakt, Henny!” Een persoonlijke, rauwe, ontroerende én hilarische solovoorstelling vol jeugdherinneringen, maatschappelijk ongemak en de vraag: wat doet eindeloos wachten met een kind? Over vriendschappen die doodliepen. Over systemen die niet luisteren. En over hoe theater soms de enige plek is waar het meisje dat alles zag nu eindelijk wordt gezien.