Willem de Wolf / De Hoe & Lineke Rijxman
THE SLOW ACCUMULATION OF ORDINARY LOSSES
SEIZOENSBROCHURE PR INPUT
Download hier pr-tekst en beeld
VERKOOPINFORMATIE
Weergaloos duo Rijxman en de Wolf willen in Alledaags verlies terugkijken en mooi verliezen; schaamteloos in mineur en schaamteloos in majeur. Om het hele arsenaal van absurd verlies en teleurstellingen eens stevig, roekeloos en strijdbaar in de verf te zetten.
WIE
Lineke Rijxman en Willem de Wolf maakten bij De Theatergroep Mugmetdegoudentand en Compagnie de KOE de voorstellingen Quality Time, Hannah en Martin, Vermogen en Seksen. Als makers vinden zij elkaar in de wens om persoonlijk, politiek en humorvol theater te maken over wat het is om mens te zijn, met alle denkbare uitdagingen die daarbij horen.
Willem de Wolf formeerde in 1985 jaar samen met Ton Kas het theaterduo Kas & de Wolf. In 2002 wonnen zij de VSCD Mimeprijs voor hun voorstelling Ons soort mensen. Willem de Wolf schreef en werkte o.a. voor Dood Paard, Onafhankelijk Toneel en Mugmetdegoudentand. Sinds 2010 maakt hij deel uit Compagnie de KOE, het Antwerpse theatergezelschap dat in 2021 fuseerde met Hof van Eede tot DE HOE.
Lineke Rijxman werkte 13 jaar als actrice bij Toneelgroep Amsterdam en 17 jaar als theatermaker bij Mugmetdegoudentand. Rijxman ontving de theaterprijzen de Colombina en de Theo d’Or voor voorstellingen die zij o.a. samen met De Wolf maakte.
WAT
Ongrijpbare gevoelens van verlies, van zachte pijn die woordeloos langs dezelfde plek in je borstkas, in je keel schuren – kennen we het niet allemaal? Het sluimerende besef dat het allemaal niet is geworden wat je had gehoopt, dat het niet is zoals het zou moeten zijn. Gevoelens van spijt. Waarover? Je weet het niet precies.
En naarmate je ouder wordt, komen er lege dagen, onverklaarbare aanvallen van droefheid en sluimerende begeertes bij; dat ongrijpbare verlies wordt gewoner. Je flexibiliteit wordt minder, net als je onschuld, je vasthoudendheid, je looks. Het stapelt zich boven op de weemoed, tot op het punt dat je het verlies accepteert. Omdat het zo waar is, zo onomkeerbaar en genadeloos. Het ís immers niet geworden wat je wilde. Wat bedoel je? Ja, alles! Of bijna alles. Je tast naar de woorden maar ze versluieren de spijt en het onbehagen. Want wat moest er dan precies lukken? Wat was de opdracht en van wie kwam die?
Rijxman en de Wolf willen in Alledaags verlies terugkijken en mooi verliezen; schaamteloos in mineur en schaamteloos in majeur. Om dat hele arsenaal van absurd verlies en teleurstellingen eens stevig, roekeloos en strijdbaar in de verf te zetten.