Niks zo onontkoombaar als de dood, en toch lopen we er het liefst met een grote boog omheen. Maar wat als we de dood omarmen als onderdeel van het leven? In haar nieuwe voorstelling Rust zacht Billy gaat regisseur Eva Line de Boer op zoek naar het ultieme afscheid van het leven. Een pleidooi voor een meer open relatie met de dood.
Een gedicht op Facebook, drie kinderen die het afscheid van hun kat live streamen, de begrafenisselfie – we tonen onze rouw steeds meer in het openbaar. De Boer bouwt haar voorstelling op rondom bestaande afscheidsspeeches, de grootste uitvaart-hits, een glijbaan en een op maat gemaakt ritueel voor Peter, die dichtbij zijn eigen dood staat. Met de voorstelling Rust zacht Billy gaan we het ongemak rondom de dood niet uit de weg en zoeken we de grenzen op tussen privé en publiek. Met oog voor zowel de schoonheid als de knulligheid van de mens.
Eva Line de Boer geeft in haar voorstellingen vorm aan haar fascinatie voor het openlijk delen van emoties in de openbare ruimte. Ze slaagt erin om tegelijk de schoonheid als de knulligheid van de mens te laten zien. Eerder ontving ze de Ton Lutz Award (2014) en de BNG Bank Nieuwe Theatermakersprijs (2016) en in 2019 de Charlotte Köhler prijs.
Piet Menu: “Ken je dat moment waarop je niet weet of je moet lachen of huilen? Eva Line de Boer is een meester in het opzoeken van dat moment. Koester deze voorstelling.”
Het is warm vandaag. En we zijn met velen.
Er zijn waaiers. Wapper elkaar koelte toe waar nodig.
Desnoods met een liturgie.
En er zijn flesjes water.
Drink ervan zoveel als nodig.
Gister zat ik alleen op de bank 90 min. een hele voetbalwedstrijd te kijken, dat vond ik maar niks zo zonder jou en je sarcastische opmerkingen en het constante gehamer op hoeveel ze verdienen en nog zo waardeloos speelden.
Lieve vader, waar je nu bent, dat weet ik niet, maar ik hoop wel voor jou en voor ons allemaal dat ALS er IETS is, het NET zo gezellig is als het vroeger kon zijn.
Want Lotte houdt van dansen en als ik doodga, dan ga ik met Lotte dansen in de hemel en Lotte die is ook met ome Jan aan het praten omdat die daar ook is en met God zelf die haar gemaakt heeft en een nieuwe naam geeft op een wit steentje.
Ik hoop je nog vaak tegen te mogen komen – onverwacht en als ik je opzoek in niets wetende objecten.
En als er helemaal niets is, dan hoop ik dat je gewoon lekker slaapt, want dat heb je wel verdiend.
We moeten haar nu loslaten. Nou, misschien niet loslaten, maar anders vasthouden.
Oma zwaaide precies als de koningin, met een stijf handje dat niet op en neer ging maar halve cirkels draaide om zijn eigen as. ‘Daaaag,’ hoor ik haar roepen, ‘daaaag.’
In dierbare herinnering aan:
Oma, opa, vader, mama, moeke, gran, bomma, ons pa, broertje, Papi, Opa van Driel, Maatje, Robert, Lotte, Malik, Carlita, Catrien, Jackson, Hans, Bram, Ria, Rietje, Humphrey, Bas, John, Sonja, Abdullah, Bob, Chloé, Dion, Jeroen, Marcel, Oma van Kaan, Henk, Carla, Priscilla, Co, Rob, Jacques, Herman, Feis (Faisal), Mevrouw Ackermans, Tinus, Arnold, Piet, Riek, Freek, Tony, ons Elly, Inez, Joke, Klaas Bart, Greet, Daan, Sophia, Dirk, Radji, oma Gendt, Marie, Maarten, Peter, Frans, Lies, Shawn, Nelly, Paola, Anke, Cees, Teun, Sjoerd, Keetje, Abeltje, alle 298 slachtoffers van MH17 en anderen.
