Twee bekende schrijvers gaan de confrontatie aan met hun schaamte. De Vlaamse dichter Charlotte Van den Broeck en de Nederlandse auteur Arnon Grunberg waren het er snel over eens: dansen is het meest gênante dat er bestaat. Reden genoeg voor de jarenlange penvrienden om uit hun comfort zone te stappen en samen een dansvoorstelling te maken. Met microcosm is het dan eindelijk zo ver. Beeldend choreograaf Nicole Beutler neemt het tweetal mee op een ontdekkingsreis door het lichaam. Van een zenuwslopend dansdebuut naar een bevrijdende conversatie tussen hoofd en lijf.
“There is no shame in the universe”
lees meerAl sinds Eva in het paradijs van de verboden vrucht proefde is ons bewustzijn onlosmakelijk verbonden met schaamte voor ons lijf. Maar is deze tegenstelling tussen lichaam en geest niet een oeroude misvatting? Ons bewustzijn is vervreemd geraakt van de diepe wijsheid van het lichaam. Via monologues intérieurs gaan de schrijvers in gesprek met hun eigen fysieke ongemak. Danspasje voor danspasje treden ze uit het oververhitte hoofd, en in de microkosmos van het lichaam. Woorden en oordelen maken langzaam plaats voor de ongewisse helende krachten van het stoffelijke, het lijfelijke en het zinnenlijke. Arnon en Charlotte worden hierbij geholpen door een getrainde danser: een toonbeeld van balans die zich vol zelfvertrouwen in het blikveld van de buitenwereld wentelt. Wat gebeurt er daar in dat perfecte lijf? Van binnen gaan duizenden processen, miljoenen cellen, microben en bacteriën hun gang terwijl het lichaam zich van buiten feilloos in een arabesque plooit. Ons lichaam is een symbiotisch geheel, het één kan niet zonder het ander. Een zoektocht naar het overstijgen van jezelf in het licht van een grenzeloos universum.
Over de makers
De Vlaamse dichter Charlotte Van den Broeck (1991) en de Nederlandse auteur Arnon Grunberg (1971) ontmoetten elkaar toen ze in 2016 samen de Frankfurter Buchmesse mochten openen. Sindsdien schrijven ze elkaar elke week een brief in de Vlaamse krant De Standaard. Schaamte en angst is een regelmatig terugkerend thema in hun briefwisseling. Zo ontstond ook het idee om het meest schaamtevolle te doen dat ze konden bedenken: dansen. Ze benaderden choreograaf en regisseur Nicole Beutler met de vraag of zij met hen een voorstelling wilden maken. Beutler (1969) staat bekend om haar stilistische en ontroerende totaaltheater waarin beweging, muziek en tekst elkaar naadloos aanvullen en versterken. Schrijvers die gaan dansen, dat vond zij een prikkelende gedachte. Wat is het verschil tussen de zeggingskracht van het woord en de zeggingskracht van het lijf? Op basis van die vraag ontwikkelde ze microcosm: schrijvers op zoek naar de diepere wijsheid van het lichaam.