Magne van den Berg staat bekend om haar tragikomische teksten, waarin het om elkaar heen draaien en het (tevergeefs) zoeken naar contact een grote rol spelen. Bij Via Rudolphi Producties is Magne Van den Berg al jaren één van de vaste makers. Ze heeft reeds zes werken onder de vleugels van Via Rudolphi Producties gemaakt: Kale bomen ruisen niet (2007), De lange nasleep van een korte mededeling (2010), waarvoor ze de H.G. Van der Viesprijs won; Mijn slappe komedie…(2012); Ik speel geen Medea (2016), waarvoor ze de Taalunie Toneelschrijfprijs won; Liefdesverklaring (voor altijd) (2018-2019); En haar recentste werk Desiree. Haar werk kenmerkt zich door het minimale. Veel wordt gezegd zonder veel woorden te gebruiken.
Van den Berg studeerde in 1994 af aan de Mime Opleiding AHK in Amsterdam. Tot 1999 speelde ze zelf nog in haar eigen voorstellingen, maar vanaf 2006 is ze zich volledig gaan richten op het schrijven. Met Kale bomen ruisen niet (2007) en De lange nasleep van een korte mededeling (2010) behaalde Van den Berg nationaal en internationaal succes, met vertalingen in het Duits, Engels en Frans.
Veel van Van den berg haar werken zijn vertaald en hebben op meerdere plekken binnen Europa gespeeld en spelen nog steeds. Waaronder bovengenoemde voorstellingen. Ook Ik speel geen Medea is vertaald, naar het Portugees en wordt binnenkort gespeelt in Brazilië tijdens het The International Festival of Performing Arts of Bahia – FIAC Bahia.
Ook maakte Van den Berg bij andere gezelschappen diverse voorstellingen. Bij Toneelschuur Producties maakte zij Met mijn vader in bed (wegens omstandigheden) (2013), die in 2014 werd geselecteerd voor het Neue Stücke Festival Wiesbaden en genomineerd is voor de Taalunie Toneelschrijfprijs. Ook maakt ze voorstellingen i.s.m. theatermaker Nicole Beutler (1:Songs, PIECE, Liefdesverklaring, Role Model, Liefdesverklaring (voor altijd)), en jeugdtheater i.s.m. Timothy de Gilde (Daddy, Gender, Ka-Blamm, Game Over, God?).
De pers over Van den Berg:
“Meest opvallend is de taal van Van den Berg. Die is sober en ongekunsteld. (…) In die zin doet Van den Berg’s werk veel denken aan de sobere, spaarzame toneelpoëzie van de Noor Jon Fosse.” – De Volkskrant
