Léon Ali, Bart, Dennis en Michel zijn alle vier ervaren acteur en theatermaker. Ze kennen elkaar nog van de Amsterdamse Theaterschool lang geleden. Ieder hebben ze op hun eigen manier hun sporen in het vak verdiend. Maar ze voelen ook dat ze ouder worden. Het leven lijkt aan hen voorbij te razen en ze dreigen hun grip erop verliezen. Alles moet jong, divers en inclusief zijn en dan komt de Corona-crisis daar ook nog eens bovenop. Het is natuurlijk het dilemma van de ouder wordende kunstenaar, wat heb ik nog te melden? Maar ze voelen zich nog niet uitgeblust, ze willen nog zoveel.
lees meerZe hebben elkaar opgezocht en zijn gesprekken gaan voeren om hun positie te bepalen en hun bestaansrecht te bewijzen. De gesprekken gingen natuurlijk over het vak. Maar ook over de idealen en dromen die ze hadden, en of ze zijn uitgekomen? En de struggle die ze hebben met de veranderende tijdgeest; de polarisatie in het debat over racisme en discriminatie. Ze stellen zichzelf de vraag, hoe woke zijn we eigenlijk?
Daarbij speelt hun verschillende afkomst een belangrijke rol. Ali was de eerste theaterschool-leerling van Turkse (gastarbeider) afkomst. Dennis was een van de eerste met Surinaamse roots en Michel de enige met een Indische achtergrond. Hun afkomst en/of huidskleur was in hun leven en carrière vaak bepalend, soms in positieve maar meestal in negatieve zin. Bart had daar niet veel last van. Hij is uit de Brabantse klei getrokken en heeft het zeker in de begintijd als acteur veel makkelijker gehad dan de anderen.
Dat gesprek wordt op een gedramatiseerde manier op het podium gevoerd. De mannen zijn natuurlijk acteurs en kleinkunstenaars en daardoor is het veel meer dan ‘een gesprek’. Ze gooien dertig jaar ervaring in de strijd en halen alles uit de kast om de onderwerpen op een theatrale manier vorm te geven Het is een opeenstapeling van scènes, liedjes, rapnummers en dansjes in een schijnbaar random volgorde waarin ze de balans van hun leven proberen op te maken. Met veel humor en vaart worden ze afgewikkeld. Het zijn herinneringen en anekdotes. Ze vertellen over de dromen en idealen, biechten jeugdzondes op en vertellen over de trauma’s die ze hebben opgelopen en de crisissen die ze hebben overwonnen.
Fifty-ish heeft een serieuze ondertoon, de dreiging van de dood is door de pandemie ineens heel reëel is geworden. In hun drang die angst te overwinnen, zien de vrienden echter iets essentieels over het hoofd. Een van hen dreigt ten onder te gaan in de geldingsdrang van de anderen en dat komt tot een uitbarsting.
Zo is Corona de trigger voor een zelfonderzoek van de mannen op leeftijd waaruit zal blijken dat je te nooit te oud bent om iets te leren.